De laatste dagen op Cuba waren we weer in Havana. Echt een mooie stad met een fijn sfeertje, leuke terrasjes en genoeg te zien. We sliepen bij een oud vrouwtje. Een prima kamer, waar we 1 hele dag zonder stroom zaten. Nu hebben we wel vaker zonder stroom gezeten, maar in het donker onze tassen inpakken (zonder airco) voor de vlucht naar Trinidad is best lastig. Toen de stroom het uiteindelijk weer deed, klonk door de hele straat luid gejuich.

Op 1 maart landden we op Trinidad. We zouden bijna opnieuw een cultuurshock krijgen! Het is hier Caribisch warm (lekker plakken), er rijden alleen maar ‘nieuwe’ auto’s op de weg, Liv en Sam zijn geen bezienswaardigheid meer, er zijn hier grote supermarkten (yes, eindelijk weer groente eten), er is wifi en iedereen spreekt Engels. Het is fijn om in de taxi, met airco, te kunnen praten met de chauffeur. Leuk om iets over het land te horen en natuurlijk over Leo Beenhakker ?.

We slapen 2 nachten in een mooi hostel in Port of Spain (de hoofdstad). Volgens de eigenaresse een fantastische stad met de beste restaurants en geweldige bezienswaardigheden. Daar verschillen we dan nogal van mening over. Wij vinden de stad sfeerloos.

We reizen dan ook snel naar het noorden. Ozzie brengt ons, in zijn iets te kleine auto voor al onze bagage, naar Toco. De 2 uur durende rit door de groene bergen is prachtig, hoewel Ozzie denkt dat de smalle weggetjes een soort racecircuit zijn. We slapen in een appartement aan zee met een enorme tuin en een privé strandje. Echt een superlocatie! De man die ons ontvangt rond het middaguur is hartstikke dronken. Met een fles wodka naast zich, neemt hij ons geld in ontvangst. Gelukkig komt ’s avonds de eigenaresse. Een ontzettend aardige vrouw die verse vissoep voor ons maakt (we smullen nog steeds na)en met ons mee rijdt naar de winkel (er is hier namelijk niets op loopafstand).

De kids vermaken zich prima met kokosnoot rollen in de tuin, het kijken naar de hagedissen en ze verbazen zich over de reuze-mieren die er met hun koekjes vandoor gaan. De zweetdruppels lopen van hun gezichten. Wij drinken koude biertjes in de hangmat of op de veranda. Er is een klein strandje, via een lange trap te bereiken. Sam krijgt er geen genoeg van; stampen in de zee en zandkastelen bouwen.

Vandaag werden we de hele dag ‘getroffen’ door tropische regenbuien. Tussen de buien door toch maar even naar het strandje. We waren niet de enige. De locals waren cricket aan het spelen, aan het zwemmen en biertjes drinken. Ze gaven ons ook een biertje. Trots zeiden ze: ’this is Trinidad beer!’ Liv en Sam zwembroek aan en spelen maar, want wat is er nu leuker dan zwemmen in de stromende regen!