Eigenlijk is het de verkeerde volgorde. Het ziekenhuis-avontuur kwam namelijk eerst. Manfred is een week ziek geweest; diarree, buikkrampen, hoge koorts. De hamburger was niet goed gevallen. Toen er na 4 dagen nog niet echt verbetering in Manfreds toestand was het tijd voor antibiotica. Zie daar maar eens aan te komen in je beste Spaans....

We zaten inmiddels in Soroa. Een prachtig dorpje midden in de groene bergen. We sliepen in een casa met grote kamer, mooi tuin en lieve mensen die geen woord Engels spraken. Het werd een behoorlijke uitdaging om met ze te communiceren. Maar na een spoedcursus Spaans met behulp van de lonely planet en onze handen en voeten ging het best aardig.

In het dorp zit 1 hotel, waar we naartoe gingen, in de hoop dat iemand ons kon vertellen (in het Engels) waar de apotheek zit. Het hotel had een Engels sprekende man en een Spaans sprekende zuster. Toen deze zuster (type: big mama die je niet tegen durft te spreken) hoorde dat Manfred al 4 dagen diarree had, moesten we gelijk mee naar het ziekenhuis. Met een lada werden we met het hele spul gebracht. In het smoezelige ziekenhuis hielden 2 dokters spreekuur in dezelfde ruimte tegenover elkaar zonder afscherming. Van privacy geen sprake. Antibiotica kregen we niet, de dokter dacht aan een parasiet (ik niet, ze vond me vast een betweterige apotheker

). Ze schreef een recept en Manfred moest met de zuster mee naar een kamertje waar 2 vieze operatietafels stonden en 2 infuuspalen (blijkbaar gaat alles hier per 2 patienten, gezellig). Manfred moest gaan liggen voor een infuus. Dacht het niet!!! No way dat er zo'n vieze naald in zijn arm gaat! Daar was big mama niet blij mee. Weer terug naar de dokter. Na flink aandringen kregen we een recept voor tabletten. Na dit hele avontuur voelde Manfred zich spontaan weer een stuk beter!

Ondanks dit hebben we ons in Soroa prima vermaakt met een bezoek aan een waterval en een middagje zwemmen bij het hotel. Na Soroa zijn we terug naar de ' bewoonde' wereld gegaan, Varadero, waar we in een casa aan het strand zitten. Het is hier prachtig. Super blauw water, mooi strand en lekker eten (niet alleen maar rijst met bonen). De casa-man spreekt niet alleen Spaans, ook Duits, dat is een hele vooruitgang. Liv en Sam spelen met hun schepje uren op het strand. Ja, de chill-modus is weer helemaal terug!

Vervolgens zijn we naar de andere kant van Cuba gegaan, Playa Larga. Hier sliepen we in een dorpje, waar de eerste haan zich om 4 uur al laat horen, waar de houten bootjes een zelfgemaakt zeil hebben en de marktkoopmannen te paard, op de fiets of lopend door de straten hun koopwaar aanbieden. Een mooie plek, wederom aan het strand. De pina colada smaakt erg goed

. Inmiddels zijn we weer terug in Varadero om nog een paar nachten in deze fijne casa te blijven, met ontbijtjes op het strand, voordat we weer naar Havana gaan.

Ciao!

De foto's houden jullie nog tegoed, want wifi kennen ze hier niet. De computers in dit internetcafe zijn een beetje traag en de internettijd is niet onbeperkt (daarna moet je weer in de rij staan om een nieuwe internet-kaart te kopen)