Alweer een week zijn we op Cuba. Wat een prachtig land! We maken elke dag wel iets bijzonders mee in alle opzichten. Het begon al op het vliegveld. Door de douane ging, gek genoeg, heel soepel, maar op de bagage moesten we 3 uur wachten. De kids verveelden zich geen moment. Ze renden rondjes en keken naar de drugshonden. Manfred verveelde zich ook niet, er liepen heel veel mooie vrouwelijke Cubaanse douaniers in iets te korte rokjes ;). Toen we uiteindelijk in de taxi zaten zagen we gelijk al de oude lada’s en chevrolets rijden. De meeste zonder ramen, zonder licht en een bandje verwisselen op de meest linker rijbaan van een 3-baans weg is heel normaal. We werden afgezet midden in het centrum. De straat van ons hostel was opengebroken, dus we moesten een eindje lopen. In het donker met 2 slapende kids en heel veel bagage stonden we voor een oude vervallen voordeur en moesten we met de trap naar de 5de verdieping. We dachten waar zijn we nu beland!? Maar op de 5de verdieping bleek een klein paradijsje te zijn, met hele mooie kamers! We werden heel vriendelijk ontvangen, een fijne plek waar we 4 dagen bleven. Havana met al die gekleurde en vaak vervallen huizen, pleintjes waar je gewoon kunt zitten kijken, de vele restaurantjes/barretjes, de muziek en vriendelijke mensen. Onze kids zijn hier nogal een bezienswaardigheid. Vooral Sam met zijn witte haar wordt door iedereen aangeraakt. ‘blanco, blanco’ zeggen ze dan. Misschien denken ze wel dat hij albino is ;). De waarom-vragen van Liv vliegen ons om de oren: ‘waarom zijn de huizen kapot?’, ‘waarom hebben die mensen geen centjes?’, ‘waarom mag ik die hondjes niet aaien?’, ‘waarom is de straat vies?’ ?

Pinautomaten accepteren onze pinpas niet, daarom moeten we geld halen met de creditcard in de bank. Bij binnenkomst kregen we een nummertje, 66. Nummer 61 werd net opgeroepen, dat gaat snel dachten we. Al snel volgde nummer 80, daarna nummer 40….Dus toch heel lang wachten. De dame die ons hielp zag de kids en haalde haar collega erbij. Ze wees naar de kids en raakte ze aan.

Na Havana gingen we met de taxi naar Vinales. We hadden de taxi om 10 uur besteld. Half 12 was hij er. Maar de Chevrolet uit 1953 maakte alles goed. De chauffeur sprak alleen Spaans, er zaten geen gordels in, de kilometerteller was kapot, we stopten onderweg regelmatig om geen idee wat voor reden en toen Manfred het raampje omhoog wilde slingeren, wees de chauffeur dat hij het raam met de handen omhoog moest trekken. Na 2,5 uur waren we het veren in deze oude bak wel zat en werden we afgezet bij onze ‘casa’. Een kamer bij mensen thuis met eigen mini-veranda inclusief schommelstoelen. ’s Avonds wordt er gekookt voor ons, heel lekker en veel!

Vinales is een klein dorp midden in een groene vallei, waar ze tabak verbouwen. De ideale plek voor een paardrij – tochtje. Liv en ik samen op een paard, genaamd Caramello. Er ging nog een collega-toerist mee op Mojito. Daar gingen we met Caramello, Mojito en onze Cubaanse cowboy de vallei in. Terwijl Liv zich afvroeg waarom het paard niet harder kon, maakte ik me het eerste half uur alleen maar druk om het onrustige paard, de diepe modder en de scherpe takken. Na dat half uur genoot ook ik de rest van de 3 uur van de mooie stille omgeving.